Je lichaam als kompas

We zijn gewend om ons hoofd de leiding te laten nemen. Om beslissingen te maken met logica, om gevoelens te analyseren, om ons lichaam te zien als iets dat ons voortbeweegt, iets dat we gebruiken.

Maar wat als het eigenlijk andersom is? Wat als je lichaam allang weet wat goed voor je is, en je hoofd slechts de illusie wekt dat het de weg kan tonen?

Je lichaam spreekt. Niet in woorden, maar in gewaarwordingen, subtiele signalen die je iets willen vertellen. Een lichte spanning in je buik wanneer je “ja” zegt, terwijl alles in je eigenlijk “nee” fluistert. Een schouder die stram aanvoelt, alsof hij iets draagt dat te zwaar is. Vermoeide benen die traag vooruitkomen, alsof ze je ergens vandaan willen houden. Kleine fluisteringen van binnenuit, zacht en geduldig.

Maar luisteren – of het überhaupt al horen – is een ander verhaal. Vaak zitten we vast in een patroon dat zó diep is ingesleten, dat we het niet eens meer in vraag stellen. We negeren, duwen weg, gaan door. Want er is nog zoveel te doen, er wordt zoveel van ons verwacht, en we willen sterk zijn, volhouden. Totdat het lichaam harder begint te spreken en ervoor zorgt dat je niet anders kan dan luisteren. Hoofdpijn die niet meer verdwijnt. Vermoeidheid die je vertraagt, misschien zelfs stillegt. Een paniekaanval die als uit het niets lijkt te komen, maar eigenlijk al lang werd aangekondigd.

Wat als je niet wacht tot je lichaam ingrijpt? Wat als je nu al stopt, ademhaalt en luistert?
Niet met je hoofd, niet door te bedenken wat het zou kunnen betekenen, maar door echt te voelen.
Je ogen te sluiten, je ademhaling te volgen en gewaar te worden van wat zich aandient. Wat leeft er in je lijf, waar vraagt het om?

Je lichaam wijst de weg. Jij mag die taal opnieuw leren verstaan.

Wil je terug in contact komen? Stuur me een berichtje voor meer info.