Soms lijkt het alsof we alleen sterk zijn als we blijven doorgaan, zonder te wankelen. Het lijkt bijna een medaille waard als je zegt: "Ik kan alles aan, laat maar komen." Maar wat als die kracht niet zit in het blijven staan, maar in het durven buigen?

Laatst zag ik nog iemand die zó trots was op haar volharding. Ze stond daar, kalm en vastberaden, terwijl anderen telkens opnieuw mochten proberen. Ze bleef staan, alsof ze daarmee iets wilde bewijzen. Maar wat als het echte goud zit in het moment waarop je even durft loslaten?

In onze maatschappij wordt volharding vaak verward met kracht. Het wordt gezien als iets nobels, bijna heroïsch, om altijd maar door te gaan. ‘Nee zeggen’ of ‘stoppen’ lijkt een teken van zwakte. Maar ondertussen ligt burnout op de loer. Mensen raken zo ver verwijderd van hun eigen lichaam en signalen dat ze niet meer weten wanneer het tijd is om een stap terug te zetten. Ze zijn vergeten hoe het voelt om even stil te staan, te ademen, hun grenzen te voelen.

Misschien is echte kracht wel datgene wat fluistert: "Het is genoeg zo."

Wat zou er gebeuren als je jezelf toestaat om even te pauzeren, te luisteren naar je lichaam? Hoe zou het voelen om vanuit die plek je kracht te herontdekken?
Ben je klaar om samen op zoek te gaan naar die balans tussen kracht en loslaten? Laten we samen ontdekken wat jouw lichaam je te vertellen heeft.
Stuur me een berichtje voor meer info.